Bibliotheek 2.0

Kern van bibliotheek 2.0 is het wegvallen van het onderscheid tussen aanbieder en afnemer. De bibliotheek is niet langer alleen de aanbieder van content, maar de gebruiker draagt zelf ook content aan.
Dit idee staat nog in de kinderschoenen is nog vrijwel nergens in de praktijk gebracht. Het betekent ook een radicale democratisering van de informatievoorziening. De bibliothecaris heeft niet meer het alleenrecht om te bepalen wat de klanten onder ogen krijgen, maar de gebruikers zelf dragen ook informatie aan.
Twitter is een duidelijk voorbeeld van een web 2.0 applicatie waarbij de professionals aan de zijlijn staan en een ondergeschikte rol spelen m.b.t. het verspreiden van hot news.
Het nieuws van de zelfmoord-aanslagen in de metro’s van Moskou werd eerst verspreid via Twitter met alle missers vandien, zoals het vermelden van drie aanslagen i.p.v. twee. De krant kan de volgende dag slechts het vervolg brengen en een eerste analyse en achtergrondinformatie vermelden. Een bibliotheek met een boek over zelfmoordaanslagen zal pas een half jaar later iets over dit nieuws te melden hebben.
Ik denk dat de invloed van web 2.0 grote gevolgen zal hebben voor het bibliotheekwerk. Waren we door de komst van internet al in versterkte mate onze koppositie kwijt wat betreft het bezit van kennis en informatie. Door de mogelijkheid om gemakkelijk zelf informatie te verspreiden en uit te wisselen, neemt het belang van de officiële instituties zoals bibliotheek en krant af.
Willen we een kans houden om een rol te blijven spelen op mediagebied, dan zullen we als de wiedeweerga bibliotheek 2.0 toepassingen in onze dienstverlening moeten integreren.
Het is nu meedoen of voor altijd de boot missen.

Waarschuwing nummer zoveel

Op de website van Bibliotheek Akkrum ziet het er nog zo vredig uit,


maar schijn bedriegt.
Zorg dat de Bibliotheek Noordwest Veluwe wel de subsidie waard is en blijft ontvangen.

Lunchrondje

Met behulp van Mijn kaarten van Google-Maps is het mogelijk om zelf wandel-, fiets- of autoroutes uit te zetten, waarbij je ook nog een aantal oriëntatiepunten op de kaart kunt aangeven door middel van verschillende icoontjes. Bij die punten kun je eventueel ook nog informatie, foto’s of filmpjes toevoegen.
Als bibliotheek kunnen we deze toepassing gebruiken door bijv. een aardige route uit te stippelen tussen de vijf vestigingen. Je kunt in Harderwijk bijv. ook de gedichtenroute zo op de kaart weergeven. Een cultureel rondje langs plaatselijke monumenten is wellicht ook aantrekkelijk om aan klanten uit te delen, een literaire speurtocht voor schoolklassen enz. enz.
Mijn dagelijkse lunchrondje heb ik als voorbeeld uitgezet en hieronder weergegeven.
Ik vind het zelf een heerlijk rondje o.a. langs het Veluwemeer. Een prima manier om halverwege de dag een frisse neus te halen. Probeer hem zelf eens uit of loop een keer samen met mij op.

Harderwijk's lunchrondje: start Cultuur.Uit


Lunchrondje weergeven op een grotere kaart

Kleurboeken

Met een andere blik kijken naar je collectie biedt vele mogelijkheden (zie ook mijn blog van 6 maart).We kunnen boeken keurig op alfabet in de kast plaatsen en het daarbij laten. Aantrekkelijker voor de klant én voor ons is, om wat met de collecties te spelen. Bedenk wat geks en maar er digitaal en/of fysiek een leuke themacollectie van. De klant zou bij ieder bezoek aan de bibliotheek of website verrast moeten worden door een aantrekkelijke presentatie van een onderdeel uit de collectie. Het hoeft niet altijd groots en overweldigend te zijn, als het maar de aandacht trekt en bij de klant het gevoel ontstaat dat er altijd wat te zien en te beleven is in de bibliotheek.
Zo kwam ik een afbeelding tegen van het rode boekje van Mao en vroeg mij af of er ook andere 'kleur'boeken zouden zijn. In een mum van tijd kwam ik diverse boektitels tegen die alleen bestaan uit een kleur en het woord boek of boekje.
Wel grappig om dan zo’n serie boeken die inhoudelijk niets met elkaar te maken hebben bij elkaar te zien.

De catalogus is er voor de klant, niet voor de collectie

Aquabrowser, OCLC, My Discoveries, WorldCat, NCC, Pica, Gelderse Catalogus; allemaal namen voor catalogi voor media. De één is wat omvangrijker dan de ander. Bij de één zoek je meer volgens een boomstructuur en de ander is meer associatief gericht.
De overeenkomst van al deze catalogi is dat het een verzameling media bevat met een duidelijke omschrijving van wat het is en waar dit te vinden is.
Dat laatste moet niet vergeten worden. Een grote omvangrijke catalogus is leuk (WorldCat bevat ongeveer 173.000.000 bibliografische beschrijvingen), maar je moet je altijd afvragen waarvoor en voor wie is de catalogus bedoeld.
In WorldCat kwam ik in vier van de vijf gevallen in de universiteitsbibiotheek van Ohio uit als vindplaats van het boek wat ik zocht. Aardig om te weten maar niet direct een instelling waar ik mijn boeken vandaan zou laten halen, als dit al mogelijk zou zijn.
Ik ben sterk voor samenwerking van bibliotheken, ook op dit gebied, maar we moeten daarbij onze werkzaamheden vooral afstemmen op het gebruik. Leners op de Noordwest Veluwe, en elders in het land, willen in 99% van de gevallen een titel lenen die zij direct mee kunnen nemen. De overigen willen wel even wachten maar niet te lang.
Een publieksvriendelijke catalogus maken waarin de Nederlandse Collectie (in wording) in zijn geheel is opgenomen lijkt me een mooi doel om naar te streven. Tegelijkertijd zal het transport van de aangevraagde media goed geregeld moeten worden.
Uitgangspunt van het Nederlandse Collectiebeleid is levering binnen 24 uur. Daar moeten we nog wel wat voor doen om dit tot een realiteit te maken. Zoek&Boek is een goed begin.
Teveel is in het verleden de aandacht gericht geweest op het juist beschrijven van de collectie. Het vinden van media zal gemakkelijker gemaakt moeten worden door meer zoekingangen mogelijk te maken.
De catalogus is er voor de klant en niet voor de collectie.

Bibliotheken zijn goed voor het milieu

Bibliotheken zijn instellingen die uitblinken in duurzaamheid. Dat mag ook wel eens gezegd worden.
Waarom? Hoe vaak zullen de boeken die in de boekhandel verkocht worden herlezen worden? Ik denk dat het percentage op één hand te tellen is.
Boeken in de bibliotheek daarentegen worden meestal tientallen malen gelezen. Ik heb wel stripboeken in mijn handen gehad die meer dan 250 keer uitgeleend waren.
Omdat we boeken uitlenen en niet verkopen worden complete bossen uitgespaard, een ruggesteuntje voor het klimaat.
En als boeken uiteindelijk moeten worden afgeschreven kunnen er nog de prachtigste kunstwerken van gemaakt worden.








Overigens was dit mijn 100ste blog, met veel plezier gemaakt zoals ook de overige 99.

Een nieuwe lente, een nieuwe vorm

Vandaag een heerlijk zonnetje en een lekkere temperatuur. Het is echt lente. Tijd om mijn blog uit de winterslaap te halen en een fris kleurtje te geven.
Bijgaande macrofoto's van bloemen, die ik onlangs maakte, maken het voorjaarsgevoel compleet. Het feest kan beginnen.

Lente!

Luisteren naar muziek

De radio is lange tijd voor mij het belangrijkste medium geweest om naar muziek te luisteren.
Ik herinner me nog dat de top-40 op school uitgebreid werd besproken en becommentarieerd.

En wie voldoende zakgeld kreeg kon af en toe een single of een lp kopen. Het aantal muziekzenders was nog beperkt.
Die tijd ligt ver achter ons. De cd heeft de lp opgevolgd, die nu voor een deel weer door de dvd wordt vervangen. En misschien heeft de dvd ook al weer zijn langste tijd gehad, want we hebben nu pod- en vodcast. Muziek als digitaal bestand gemakkelijk te beluisteren via je ipod of computer.
Dé ontdekking op muziekgebied van deze 23 dingen cursus lijkt Blip.fm te zijn.
Steeds meer collega’s zie ik via twitter hun nummertjes draaien . Sommige collega’s ontwikkelen zich zelfs tot ware deejays, hoewel disc jockey volgens de letter niet meer het juiste woord kan zijn.
De altijd beschikbare collectie muziek is via Blip.fm overweldigend, zoals zoveel dingen op het internet onuitputtelijk schijnen te zijn.
Doordat op ieder moment de door jou gewenste muziek beschikbaar is, zal de behoefte om zelf nog een verzameling aan te leggen snel afnemen.
Ik kocht al langere tijd geen muziek meer, maar door de ontdekking van het blippen van collega’s en mijzelf beluister ik in een paar weken meer muziek dan in heel 2009.
Wie Blip.fm nog niet kent, ga er eens kijken en vooral luisteren. Het is de moeite waard.

En het kannetje zei: "Kloek!"

Zes jaar werd ik. Ik ging nog niet naar de lagere school want ik was een late leerling. Wel had ik al wat letters geleerd en kon ik mijn naam schrijven. Wat was ik blij dat ik een boek kreeg. Mijn eerste boek dat ik binnenkort zelf zou kunnen lezen. Trots liet ik het aan iedereen zien die op visite kwam: “Kijk eens, een boek.” Hoe vaak zal het zijn voorgelezen? Hoe vaak heb ik het zelf gelezen? Ik weet het niet meer, maar het verhaal is mij altijd bij gebleven en de illustraties van Tjeerd Bottema herken ik uit duizenden.
Zo gaat dat met eerste ervaringen.
Kortom Het huisje in de sneeuw van W.G. van de Hulst heeft op mij een onuitwisbare indruk gemaakt. Het is voor kleine kinderen zoals ik was, een heel spannend en soms ook wel beangstigend boek over kinderen die, op zoek naar hun vader, verdwalen in de sneeuw. Bibberen van de kou, oude mannetjes zien in kromme bomen, een trein die voorbij dendert en dan weer helemaal alleen zijn.
Zoals zoveel ouders maakte ik de klassieke fout om het boekje ook aan mijn kinderen voor te lezen, maar dat viel niet in goede aarde. De kinderen werden heel verdrietig en toen de tranen over hun wangen liepen heb ik het voorlezen van W.G. van de Hulst maar gestaakt. Boeken van Guus Kuijer en Annie M.G. Schmidt vonden ze een stuk prettiger om naar te luisteren.
Andere tijden, andere zeden. Boeken van W.G. van de Hulst worden tegenwoordig gezien als slechte moraliserende kinderlectuur, hoewel weinigen zijn vertelgave ontkennen.
Voor degenen die niet met W.G. zijn opgegroeid een fragment uit het boek om de sfeer van de jaren vijftig te proeven. De eerste uitgave van Het huisje in de sneeuw is echter al van 1924.

Waar is vader nou? Ze kijken overal! Ze roepen! Ze schreeuwen. Ze klimmen tegen de hoge spoordijk op.... Ze glijden er ook weer af. Vader is nergens. Alles is wit, wit...
En de spoorweg loopt heel ver het bos door.... heel, héél ver de wereld in.
En 't is zo bang en zo stil in het bos.
En ze zijn zo alleen.... zo héél alleen.
"O, vader!.... Vá!.... Váder!" roept Dikkie.... "Vader, waar bèn u?"
Maar vader is er niet.
Vader is nergens.
Och, die arme, àrme jongens!
Ze liepen door de dikke sneeuw langs de hoge spoordijk.
Ze schreiden allebei.
En de sneeuwvlokjes dwarrelden voor hun ogen.
Ze hoorden wat!... De grond bonsde een beetje... wat wàs dat?
Heel in de verte kwam iets aan, iets donkers... En 't bonsde, 't bonsde zo! En 't had een witte pluim.
De trein kwam er aan....
Hij werd al groot. Hij werd heel groot. De jongens stonden stil en ze werden ineens een beetje blij... Nu waren ze niet meer alleen.
Ze staken hun handjes in de hoogte.... En ze wilden roepen....
Och,.... de trein vlóóg voorbij. De rook waaide in hun ogen. Ze schreeuwden! Ze wilden meelopen... Dikkie viel. Hij lag op zijn buik diep in de sneeuw.
En daar ging de trein....
Toen waren daan en Dikkie weer hélemaal alleen.
En ze waren zo moe.
En zo koud.
En zo bang.
Arme, àrme jongens!
De trein was wèg... Hij was al heel ver de wereld in.
En 't was zo stil in 't bos, zo stil.... en zo bang.
De jongens gingen weer een laantje in.... Ze moesten wel.
Ze kwamen bij een beekje. Maar ze konden er niet over. Er was nergens een brug.
Het donkere water van het beekje stroomde zachtjes verder. En de sneeuwvlokjes, die in het water vielen, verdronken,.... allemaal.
Dikkie snikte:"Ik wil naar huis!.....naar moes!"
Ze dwaalden verder langs het beekje. En er stonden dikke tranen in hun bange ogen. Hun handen waren blauw van de kou....En Daan hield het kannetje eerst in zijn éne hand; en dan weer in zijn àndere hand... Dan zei het kannetje zachtjes:"Kloek!"

Op zoek naar het voorjaar

Er zijn vele manieren om te bepalen wanneer het voorjaar aangebroken is. In Friesland wordt dat moment van oudsher bepaald door de vondst van het eerste kievitsei.
Vandaag was het zover. Het eerste kievitsei werd in Friesland gevonden door de
34-jarige ‘aaisiker’ Hidde Dijkstra uit Britsum en meldde dit heuglijke feit bij de Bond Friese Vogelwachten.
Maar was hij ook de eerste in Nederland? Daar was lange tijd onduidelijkheid over.

Het persbureau ANP had eerder gemeld dat het eerste ei al zondag gevonden was, maar dat bericht werd later ingetrokken. En er werd vandaag nog een ei gevonden in de polder tussen Bunschoten en Eemnes. Dat zou in eerste instantie later aangemeld zijn, maar toen bleek dat degene die het Friese ei gemeld had zijn klokje op zijn mobiel nog op zomertijd had staan.
Dus is de vondst van Alex van Twillert in Bunschoten uiteindelijk erkend als het eerste kievitsei in Nederland. RTL-nieuws meldde overigens dat Aad van Pasen, what’s in a name, het ei in Bunschoten gevonden had.

Er ging nog meer mis vandaag. Om te controleren op versheid werd het ei eerst al in stromend water gehouden. Dat is niet volgens de regels. Daarna sloeg een controleur van Stichting Beheer Landelijk Gebied het ei kapot in zijn hand en slobberde het legsel op.

Klik hier om met eigen ogen te zien hoe het eerste kievitsei verorberd werd.

Wubbo de Raad, directeur van de Stichting Beheer Landelijk Gebied, reageert: "Ik keur af wat er is gebeurd. Het was een impulsieve actie. Ik begrijp wel dat ze dit gedaan hebben om te kijken of het ei echt is. De man zelf raapt namelijk al eieren vanaf zijn twaalfde."
"Als voorzitter van de sectie weidevogelbeheer is hij echter nog nieuw in het vak. Ik kan alvast stellen dat zijn positie als voorzitter ter discussie wordt gesteld. De sectieleden buigen zich over de vraag of deze actie consequenties moet hebben", aldus De Raad.
Klik hier om te horen hoe een kievit klinkt

Tja, ben je net voorzitter, en wordt je wellicht de laan al weer uitgestuurd omdat je een verboden eitje gegeten hebt.
Was hij nu maar in Friesland voorzitter geweest, dan was hij niet in overtreding, want in Friesland mogen dit jaar zelfs 5939 eieren geraapt en desgewenst gegeten worden. Dat zijn er wel 500 minder dan vorig jaar, maar toch.
Nu moet je niet denken dat het in Friesland een losgeslagen bende is. Kievitseieren rapen mag niet iedereen. Eierzoekers moeten in het bezit zijn van een eierzoekkaart en nazorgpas (!). Daarnaast moeten ze lid zijn van een plaatselijk vogelwacht die is aangesloten bij de Bond Friese Vogelwachten (BFVW).
De kaart-/pashouder mag niet meer dan 15 eieren per seizoen rapen en dan alleen in het raapseizoen (1 maart tot 1 april).
Wat houdt de nazorgpas in? Deze eierrapers zorgen ervoor dat bijv. maaiende boeren niet over de nesten rijden waardoor een tweede leg grotere kansen krijgt om uitgebroed te worden.
Ondanks deze bescherming adviseer ik de kievit altijd op zijn qui vive te zijn en als Barnevelder zou ik zeggen, breek de dag, tik een eitje.

Kindsoldaten

Bij Upload Cinema zijn de beste filmpjes van YouTube op het witte doek te zien.
Het lijkt een tegenstelling, filmpjes in de bioscoop bekijken die je thuis ook op de computer kunt zien. Toch zijn de voorstellingen in de bioscoop vrijwel helemaal uitverkocht.
Dit jaar worden op het Movies that Matter-festival webvideo’s vertoond over mensenrechten. Marina Abramovic heeft met subsidie van de Verenigde Naties een korte film gemaakt, van ongeveer 5 minuten, om het probleem van kindsoldaten onder de aandacht te brengen.


Bovenstaande foto stond zaterdag in Trouw en bleef lang in mijn hoofd zitten.
Een op zich prachtig beeld uit Dangerous Games van Abramovic, kleine kinderen uit Laos in een groot roze bed maar wel allemaal met een geweer in de hand, dat blijft wringen. Ook al wordt er in het filmpje een spel gespeeld in opdracht van de regisseuse, je weet dat er ook in de werkelijkheid duizenden kinderen een wapen in de handen gedrukt krijgen en er op uit gestuurd worden om te doden.



Het is goed dat er regelmatig aandacht gevraagd wordt voor het probleem van kindsoldaten in onze wereld. Wit Licht met Marco Borsato gaat ook over dit thema. Ik kan niet beoordelen welke film het meeste effect zal hebben, van Wit Licht heb ik alleen onderstaande filmtrailer gezien, maar beelden van kinderen met wapens blijft voor mij schokkend en daar wil ik niet aan gewend raken.

Tekenen van leven

Twee indringende portretten: Sharbat Gula, een Afghaans meisje dat wereldberoemd werd doordat zij op de cover terecht kwam van de National Geographic en een portret van een onbekende vrouw uit het bezit van The Library of Congress.


Het zijn beide prachtige portretten waar je lang naar kunt kijken. Wat je bij blijft zijn de ogen. Bij de één zie ik een felle levenslust, bij de ander verdriet en levenswijsheid.


Levenservaring ligt aan het verschil in oogopslag ten grondslag, denk ik. Als je hier klikt zie je het Afghaanse meisje op een foto 17 jaar later. De blik in haar ogen blijft je vasthouden, maar de felheid is verdwenen.
Het leven laat onherroepelijk zijn sporen achter.

Opgroeien in een digitale wereld

‘Grown Up Digital’ van Don Tapscott werd het managementboek van het jaar in de VS.
Het boek gaat over, wat hij noemt, de ‘Net Gen’, jongeren geboren na 1979. Don Tapscott benadrukt in zijn boek hoe de Net Genners verschillen met eerdere generaties op het gebied van leren, werken, sociale contacten en hoe zij tegen de wereld aankijken.



Kenmerken van de Net Generatie zijn:
Vrijheid: Deze generatie laat zich niet graag vastleggen voor langere tijd.
Customizing: Met nieuwe hardware gaat men direct aan de slag om het eigen te maken en te optimaliseren naar hun eigen wensen.
Samenwerking: Er is sprake van een natuurlijke samenwerkingsdrang.
Entertainment: Tijdens het werk even een spelletje spelen is geen probleem. De huidige generatie kan snel schakelen tussen verschillende bezigheden.
Snelheid: Deze generatie verwacht snelheid van alles en iedereen. Er wordt direct antwoord verwacht op vragen die zij stelt.
Innovatie: Deze generatie leeft in een innovatieve wereld. Producten wisselen razendsnel met verbeterde versies. Er wordt geen jaren meer gewacht om nieuwe gadgets te kopen.


De boektrailer geeft een goed beeld van de veranderende wereld waarin de jongste generatie opgroeit.