Rhodos 8 - Merkwaardige bezienswaardigheden

Ieder land en eiland heeft zo z’n eigen bekende bezienswaardigheden. Het eiland Rhodos is vooral bekend vanwege zijn oude ridderstad en de vlindervallei waar iedere toerist wel even een kijkje gaat nemen.
Als je zomaar wat rondritjes maakt kom je ook onbekende en soms merkwaardige bezienswaardigheden tegen die wel een toeristisch bordje hebben gekregen maar niet in de reisboeken vermeld staan.
Een drietal voorbeelden:
Als eerste noem ik de oude zijdefabriek. We zien de wegwijzer op het laatste moment en draaien een onverhard weggetje in. Enkele kilometers verder stuiten we op de restanten van wat ooit een fabriek geweest moest zijn. De kapotte ijzeren poortdeuren bewegen langzaam in de wind. We betreden het gele gebouw, en worstelend over de binnenplaats, die volstaat met stekelige planten, komen we in kale ruimte’s waar niets meer doet denken aan een zijdefabriek. Het is een hedendaagse ruïne waarbij we, met enige fantasie, ons voelen als archeologen die zoeken naar herkenbare voorwerpen uit het verleden. Geen spoor van zijde maar het beeld van brokken gewapend beton die van de bovenverdieping naar beneden hingen als decorstukken in een modern theaterstuk zal ik niet snel vergeten.










Enkele kilometers van de zijdefabriek, een nieuw bordje dat verwijst naar de St. Marcuskerk.
Wij erop af. We komen inderdaad bij een kerkje met wat bijgebouwen dat ooit ook als klooster gefunctioneerd moet hebben.
Er is een poging gedaan tot renoveren, maar, waarschijnlijk wegens geldgebrek, heeft men de herstelwerkzaamheden al enkele jaren geleden moeten staken. Het kerkje is helemaal wit gekalkt, maar daar is het bij gebleven. We vinden tientallen zakken cement die door vocht hard en onbruikbaar zijn geworden. In een kamertje, dat wellicht als eetkamer gediend heeft, staat een tafel op een vloer van gebarsten modder, een mooi stilleven.
Via het dak kunnen we in de kerktoren klimmen waar we een prachtig uitzicht hebben over de omgeving, maar ook bijna wegwaaien. Beneden aangekomen ben ik blij dat we niet lang zijn gebleven want ik zie dan pas dat er grote scheuren in de toren zitten en verwacht dat deze bij de eerstvolgende najaarsstorm om gaat.
De gangen en kamers doorlopend komen we geen monniken meer tegen maar zien opvliegende zwaluwen die hun nesten gebouwd hebben tegen de plafonds. De St. Marcuskerk zal denk ik niet meer in haar oude glorie hersteld worden.










De laatste bezienswaardigheid is eigenlijk meer een merkwaardige activiteit. Bij één van de weinige waterbronnen op het eiland kun je het water volgen via een smalle gang met een goot waardoor het water stroomt. Het lijkt op een soort riool. Als je de gang volgt kom je bij een waterval uit, zegt de informatie. De gang is echter aardedonker want het einde is niet in zicht. Na een tiental meters keren we om, want ik voel me niet op m’n gemak. Er blijkt gelukkig ook nog een pad bovengronds te zijn die enkele honderden meters verder bij de waterloop uitkomt. Daar pikken we de draad weer op en volgen door het water het stroompje in de betonnen bak. Even later weer een rioolgat, maar in de verte zien we licht, dus wagen we het erop. Af en toe glibber je een beetje uit in het modderige water en hoop je dat er niet tegelijk met jou wat ratten meelopen. Halverwege stuiten we op een flink opstakel. We zien niets maar het voelt als een berg takken met grond. Zou het een nest zijn? Er is nog net genoeg ruimte om er over heen te klimmen. Teruggaan hebben we niet zo’n zin in want we lijken bijna al bij de uitgang te zijn. Om de beurt onze schoenen en rugzak aan elkaar doorgevend kruipen we voorzichtig verder. We zijn wel opgelucht als we weer buiten staan in het zonnetje. Merkwaardige activiteiten verzinnen die Grieken voor toeristen.







".. dat aan het eind van de tunnel weer licht zal zijn." (Herman van Veen)