Tot de kern doordringen

“Dat lijkt wel een Brâncuşi”, zei ik tegen mijn lief, toen zij uit een keiharde zwarte steen een prachtige abstracte kop gehakt had. Nog vele mooie beelden zijn gevolgd maar de ‘Brâncuşi -kop’ blijft voor mij bijzonder. Andere mensen zien er juist niets in. Zij vinden een meer herkenbaar beeld aantrekkelijker. De schoonheid van voorwerpen is relatief. Er zijn maar weinig kunstwerken die door iedereen gewaardeerd worden. Dat geeft niks. Meerstemmigheid geeft het leven kleur.
Mijn voorkeur voor het abstracte en sobere heeft te maken met de wens om tot de kern door te dringen. Voor mij geen liflafjes en tierelantijntjes maar een sterke behoefte om te denken over het wezen van de dingen en het leven. Daar passen sobere vormen bij. Als twintiger werd ik geraakt door de eenvoudige lijnen en kleurvakken van Mondriaan. Ik fietste in die tijd regelmatig naar het Kröller-Müller museum op de Hoge Veluwe. Daar zag ik voor het eerst ‘ the beginning of the world’ van Brâncuşi, een eivormig kunstwerk dat je ook als kop kunt interpreteren.
Brâncuşi zelf zegt: “In de kunst is eenvoud geen doel, maar men komt door het benaderen van de ware betekenis van de dingen, ondanks zichzelf, tot eenvoud.” Een man naar mijn hart, dat begrijp je.
Ik merk eenzelfde benadering bij Dorine als zij gaat ‘hakken’ zoals ze zelf haar beeldhouwen noemt.
Ze zegt weleens dat ze geen beelden bedenkt maar dat het beeld al in de steen zit. Soms is het een makkie en ziet ze bij aankoop van de steen al wat het moet worden, soms gaan er dagen of weken overheen voordat ze ‘ziet’ welk beeld er in de steen verborgen zit.


Constatin Brâncuşi - 'Sleeping muse'

Dorine van Ravensberg - 'slapend kind'

Constatin Brâncuşi - 'beginning of the world'


Dorine van Ravensberg -'de mens'