Rhodos 3 - Even buurten

Griekenland stikt van de eilanden, dus hebben we ook een dagtocht gemaakt naar het buureiland van Rhodos. Symi is een piepklein eilandje pal voor de Turkse kust met een alleraardigst dorpje.
Als je komt aanvaren lijkt het wat op zo'n dorpje in Legoland dat ik ooit zag. Die Scandinavische huisjes waren meestal alleen rood en geel maar hier werden alle kleuren van de regenboog gebruikt.
Je wordt een aantal uren losgelaten in zo’n dorpje en in de loop van de middag vaar je weer terug. Zodra de ferry was aangemeerd stroomde de kade vol en waren de plaatselijke ondernemers in souvenirs, eten en drinken weer verzekerd van enige inkomsten.
Best lekker zo’n dagje varen en door een leuk dorpje slenteren.



Het dorpje ligt rond een prachtige baai die vol ligt met allerlei bootjes.

De ferry waarmee wij van Rhodos kwamen valt wel wat uit de toon bij de plaatselijke vissersbootjes

Overal prachtig helder water, zelfs in zo'n druk haventje.

Dit schip moet nog even opgeknapt worden op het werfje direct aan de haven.

Geen verfje meer nodig voor deze grote jongen.

Naar het kerkje met klokkentoren was het even klimmen maar het uitzicht was dik in orde.

We zochten wel regelmatig even een schaduwrijke plek om onze dorst te lessen en het luie zweet af te vegen.

Het aardige is dat huizen daar zelden worden afgebroken. Ze worden wel gestript op wat direct bruikbaar is, maar de muren blijven meestal ongemoeid om in de loop van de tijd rustig te vergaan. Kleuren verbleken, muren brokkelen hier en daar af. Ik ben dol op dit soort beelden van vergankelijkheid.

Mooi doorkijkje door een verbrand huis. De restanten staan er al een tijdje, volgens mij. Zo'n omtrek van een lijstje op de muur doet je afvragen, wie of wat zal daar gehangen hebben?

Ook dit huis stond leeg, moet ooit een voornaam huis geweest zijn. Dorine zou er best willen wonen.

Niet alles is oud en afgetakeld. Heel veel huisjes zagen er ook zo uit, fris en vrolijk in de verf. Kan zo in een reclamefolder van Histor of Flexa.

We hebben ze niet geteld, maar 's avonds voelden we onze knieën wel. Prachtig toch die zonnige kleuren. In Nederland ondenkbaar, in Griekenland heel gewoon.

Een laatste blik op een achterafstraatje, zon, kleur, druivenranken: Zuid-Europa op z'n best.
En dan weer snel naar de haven om de boot niet te missen.


Tja, op voorgaande foto's lijkt het wel of wij de enigen waren op Symi. Ik wil de waarheid geen geweld aandoen, daarom ook nog maar een plaatje van het bovendek van onze boot op de terugreis. In het dorp merkte je echter nauwelijks iets van die drukte. Het is net als op het strand, een paar honderd meter verder lopen en je ziet geen mens meer.