Slaapstand

Vandaag is mijn blog precies één jaar. Het is weer herfst. De bladeren verkleuren, verweren en vallen. De natuur trekt zich terug en gaat in de slaapstand. Een mooi moment om zelf ook pas op de plaats te maken. Tijd voor bezinning, tijd om nieuwe inspiratie op te doen.
Dat lukt het best als je het oude loslaat. Daarom is dit voorlopig mijn laatste blogbericht.
Of, en zo ja wanneer er een vervolg komt, weet ik nog niet. Ik denk het wel, want het bloggen is mij best bevallen.
De zin om vrijwel dagelijks achter mijn laptop te kruipen en het internet af te struinen is de laatste weken echter wat afgenomen. Ik besef dat aan de nieuwsstroom met interessante berichten, filmpjes en foto’s geen einde komt. Een poosje wil ik dat niet meer op de voet volgen.
Meer tijd nemen voor andere zaken, lekker ontspannen een boek lezen bijvoorbeeld.
De foto die ik vorige week maakte van onze Acer Shirasawar-num ‘Aureum’ , oftewel de gele esdoorn, vormt een goede afsluiting. Een mooi beeld bij een prachtig blogjaar.
Alle bezoekers, meestal bibliotheekcollega’s, van dichtbij en verder weg, hartelijk dank dat jullie de moeite namen om mijn blog te bezoeken en een reactie achter te laten. We komen elkaar zeker nog wel tegen, op het werk of ergens op het internet. Internet kent tenslotte geen slaapstand.

Afstand nemen

Soms zit je er te dicht bovenop. Je ziet wel kleuren en vormen maar herkenning blijft uit. Dan wordt het tijd om afstand te nemen totdat het abstracte beeld een aardig portret blijkt te zijn.
De kunstenaar Erik Daigh is bekend geworden door zijn pushpins portretten.





Meghan IV

Soms zit je er te dicht bovenop. Even afstand nemen kan dan de oplossing zijn, waardoor je weer met een frisse blik tegen dezelfde realiteit aankijkt.

Koeien

Koeien in de wei, een mooi beeld waar ik gehecht aan ben. Mijn oorsprong ligt dan ook in de Alblasserwaard waar koeien gelukkig nog buiten mogen grazen.
In mijn geboortedorp, Hardinxveld-Giessendam, woont de kunstenaar Evert van Lopik die al heel lang slechts één onderwerp heeft: koeien in een polderlandschap.
Bij hem geen lege weilanden zoals de Zeeuwse landschappen waar ik eerder over schreef maar koeien tot aan de horizon vullen zijn doeken. Fascinerend, kunstenaars die een levenlang steeds hetzelfde onderwerp schilderen, maar iedere keer weer net even anders.

Evert is overigens niet de enige kunstenaar die koeien tot zijn hoofdonderwerp heeft gemaakt. Eén zoekopdracht in Google levert al snel tientallen ‘koeienschilderijen’ op. Hier een paar fraaie voorbeelden.

Lauran van Oers

Robert Joyner

Maarten Kramer

De aanleiding voor deze blogpost was een grappig animatiefilmpje van Cyriak, een Engelsman die al vele surrealistische animaties maakte en op internet plaatste.

Mark Deckers schreef dit weekend in zijn blog ook al over de koe. Soms hangt een onderwerp in de lucht blijkbaar.

Leven in de brouwerij

De bibliotheek is een prachtige plek waar mensen met een krant of tijdschrift en een kop koffie zich even kunnen terugtrekken uit de drukte van alledag. De bibliotheek is echter ook een plek waar je elkaar kunt ontmoeten en waar het soms bruist en spettert. Dat laatste hebben ze in de Seattle Public Library goed begrepen.
Kijk maar eens naar dit filmpje.



Stomp is een muziek- en dansgroep die op allerlei gebruiksvoorwerpen, zoals potten, pannen, emmers en bezems heerlijke ritmische muziek maakt. Het is een genot om naar te kijken en het prikkelt de mensen om zelf ook in beweging te komen.
Wij zouden af en toe dit soort groepen in de bibliotheek moeten uitnodigen. Dat hoeft niet perse Stomp te zijn, maar dat zouden bijv. ook de Hip Hop Drummers uit het volgende filmpje kunnen zijn.
Rust roest, dus af en toe is het goed om die rust te verstoren.

Afhankelijk van de techniek

Steeds meer wordt de techniek het verlengstuk van de mens. Als bijvoorbeeld de stroom uitvalt zijn we al snel onthand. We redden ons nog even met een kaarsje, een zaklamp of wat lucifers maar het moet niet te lang duren. Datzelfde geldt voor auto’s die niet willen starten, computers die vastlopen etc. etc.

We zijn zo op de techniek gaan rekenen dat het leven zonder apparaten nauwelijks nog voorstelbaar is. Ons leven en de techniek zijn een soort symbiose aangegaan.
Je kunt je voorstellen dat dit in de loop der tijd gevolgen heeft voor onze zintuigen, hersenen en spieren. Het gehoor kan zomaar afnemen want geluidsdetectoren kunnen deze functie overnemen, je doet steeds minder een beroep op je geheugen want onze kennis en herinneringen staan op harde schijven en stickies. Zelfs spieren blijven onderontwikkeld want we doen steeds meer zittend werk en laten ons vervoeren met trein, auto of vliegtuig.
Ik zag een humoristisch filmpje die deze hulpeloosheid als gevolg van te grote afhankelijkheid lekker zwart-wit in beeld brengt.



Het filmpje was onderdeel van een commercial voor een uitzendbureau dat propageerde een ander soort werknemer te kunnen leveren dan de mensen hierboven geschetst.

Tijd voor een feestje

Na alle sombere berichten over culturele afbraak moeten we niet vergeten af en toe ook een feestje te vieren. Bijna een jaar geleden begon ik deze blog en vroeg me af wat ik zou schrijven en voor hoelang.
Uit het allereerste bericht: ´De eerste blog van Bas voor Bibliotheek Noordwest Veluwe.
Wat gaat hij schrijven? Woorden of toch weer cijfers?
Volg het allemaal op het BasBlog de komende weken, maanden en misschien wel jaren.´
Of ik nog jaren doorga, weet ik niet. En het zijn weinig cijfers, iets meer woorden en vooral veel beelden geworden.
Deze blogpost is inmiddels het 200ste bericht, nadat ik vorig jaar op 23 november het eerste schreef, nog niet wetende hoe je een foto, een link of een filmpje in je blog kon verwerken. Een mens is nooit te oud om te leren.
Bloggen vind ik een leuke manier om verslag te kunnen doen van wat ik zoal tegenkom op mijn zwerftochten op het internet of in het gewone leven.
Andere bloggers volg ik vooral voor de discussie over de toekomst van de bibliotheek.
Om deze 200ste te vieren één van de miljoenen filmpjes op YouTube, hét filmpjeskanaal waar ik al veel plezier aan beleefd heb. Ik heb gekozen voor Space Captain, een nummer van het liveconcert van Joe Cocker”, Mad dogs & Englishmen. Een heerlijk nummer met Leon Russell achter de piano.
Een zin die vele malen herhaald wordt, learning to live together, lijkt me prima om nog eens onder de aandacht te brengen in deze rechtse tijden.
Ik kan me nog goed herinneren dat ik als teener begin jaren zeventig samen met een vriend naar Amsterdam reisde om de film van dit concert te zien.
In de bioscoop was roken en drinken toegestaan. Op een extra breed scherm werden continue drie verschillende camerabeelden getoond. Het toneel waarop het concert zich afspeelde was bevolkt met heel veel mensen en af en toe liepen er ook wat kinderen rond, een vrolijke chaos. In de zaal waren aan de weerszijden twintig extra luidsprekers aangebracht en zware basluidsprekers op de vloeren zodat je de muziek door je hele lijf trilde.
Een geweldige ervaring die ik nooit vergeten ben.
YouTube maakt het mogelijk om deze nostalgische herinnering op te roepen. Geniet van het onvervalste jaren zestig geluid, toen cultuur in de breedste zin nog alle ruimte kreeg.