Milky Way

In de achtertuin staat een schitterende struik, de Cornus causa ‘Milky Way’. Deze Japanse grootbloemige kornoelje groeit in het wild in Japan, China en Korea. Eigenlijk is deze kornoelje het gehele jaar prachtig. In het voorjaar bloeit hij met onopvallende bloempjes maar met mooie schutbladeren, die van lichtgroen, overgaan naar crèmewit en nog weer later helderwit worden. De punten van de schutbladeren zijn in het begin rozerood maar ook die kleur verdwijnt naarmate het seizoen verstrijkt.
Als de struik, die bij ons zo’n vier meter hoog is, in volle bloei staat, begrijp je meteen waarom hij de naam ‘Milky Way’ heeft gekregen. De talloze bloemen met witte puntige schutbladeren vormen eenzelfde waaier als het sterrenstelsel in het heelal.
De bloemen staan op lange stelen en als de schutbladeren afvallen, blijven er groene bolletjes over die in de nazomer, in september, verkleuren tot rode vruchtjes die wat op frambozen lijken.
Eigenlijk fotografeer ik in de tuin zo’n beetje alles wat los en vast zit en het gehele jaar door, dus kan ik hier gemakkelijk het verloop van de Cornus causa laten zien van voor- tot najaar. De laatste foto is afgelopen weekend genomen, waarop een volrijpe vrucht te zien is. Vorig jaar werden ze veel gegeten door spreeuwen, maar die zien we dit jaar niet. Volgens de boekjes zou je de vruchtjes ook zelf kunnen eten, maar dat hebben we nog niet geprobeerd.

In het voorjaar zijn de vier schutbladeren lichtgroen met duidelijke rode punten

Later worden ze sneeuwwit

De meeldraden van de kleine bloemen (bolletjes) zijn zichtbaar geworden

Een waterval van witte bloemen

Iedere bloem staat op een lange steel

Na de bloei vallen de schutbladeren af en blijven er groene bolletjes over

Een bolletje, ongeveer één centimeter in doorsnee, van dichtbij

Tegen de avond is het silhouet net een muziekstuk met vrolijke noten

In september beginnen de vruchten rood te kleuren

Langzaam rijpen de vruchten rood en groeien nog wat in omvang

Een felrode vrucht waarbij de afzonderlijke bloemetjes nog van elkaar gescheiden zijn

Een volrijpe vrucht, eind september, waarbij de bloemetjes met elkaar vergroeid zijn

Vormgeving en formaat

Het kader van het fototoestel is de eerste keuze die je maakt als je een beeld wilt vastleggen. Op welke afstand ga je staan, zoom je in, fotografeer je het geheel of een deel ervan. Allemaal beslissingen die het uiteindelijke resultaat bepalen. Naderhand is het echter ook nog mogelijk een uitsnede te maken. In deze blogpost een serie foto’s in oblong formaat, gemaakt in Zeeland vorige week.


Zelfportret

Door een andere vormgeving, smal en lang in dit geval, ontstaan direct andere beelden dan bijvoorbeeld de foto’s van gisteren die in vierkanten waren bijgesneden.
Je moet wel even op de foto’s klikken om ze in een wat groter formaat te zien. De blog van Blogspot is behoorlijk beperkt wat betreft het plaatsten van grotere foto’s in je bericht.
Het is als met afbeeldingen in boeken, het blijft surrogaat, maar soms een prima alternatief omdat de werkelijkheid lang niet altijd voorhanden is.

De dijk bij Westkappelle

Een bunker in de buurt van Zoutelande

Compositie met strobalen bij Meliskerke

Zandzuigerpijp bij Cadzand

Palenrij bij Breskens

Druppel aan de watertoren van Oostburg

Afvalbak op het strand bij Domburg

Aangetrokken door details

Kunstwerk in de Dom van Veere (detail)

Zoals je alle nuances van een tekst tot je door kunt laten dringen door close-reading, zo kun je ook naar de werkelijkheid kijken waardoor de details naar voren springen. Als je fragmenten van gewone voorwerpen als een container, een paal met zeepokken of een grote zandzuigerbuis er uitlicht ontstaan er nieuwe meer abstracte beelden met een eigen schoonheid. Voorwaarde is dat je wat onthaast moet kijken.
Het is leuk om op deze manier met de werkelijkheid te spelen.

Grote zandzuigerpijp op het strand bij Cadzand (detail)

Zwarte paal bij de kust van Breskens (detail)

Korstmossen op de basaltblokken van de dijk bij Breskens (detail)

Paal bij Breskens met ijzer om scheuren te beperken (detail)

Paal begroeid met zeepokken bij Domburg (detail)

Container op het strand bij Cadzand (detail)

Wenteltrap in de Dom van Veere (detail)

Zo vrij als een vogel in de lucht

Zo vrij als een vogel in de lucht. Zo voelt een weekje er tussenuit zonder verdere verplichtingen. Om de herinnering nog wat langer vast te houden nog maar een Zeeland-blogpost er aan gewijd. Behalve het wijde landschap, de duinen, de zee en de palen van de pieren, wordt de kuststreek natuurlijk ook gekenmerkt door de aanwezigheid van talrijke zeemeeuwen.
Het lijkt wel alsof ze in de loop der tijd steeds meer aan mensen gewend raken. Op het strand vlogen ze niet direct op als we in de buurt kwamen. Leven tussen de mensen heeft ook zo zijn voordelen, denken ze wellicht. Ze eten in ieder geval graag een hapje mee. Dat merkten we toen we op de boulevard van Vlissingen onze boterhammetjes zaten te verorberen. Binnen de kortste keren schuifelden een aantal meeuwen om ons heen en waren er als de kippen bij als we een stukje brood lieten vallen of in de lucht gooiden.
Dat gaf mij wel de gelegenheid om snel een paar van die prachtige vogels van dichtbij vast te leggen.

Ook zij genieten van de nazomerzon

Lekker lui en niet geneigd een stap op zij te doen voor nieuwe gasten

Bij zo'n duur onderkomen valt vast wel wat lekkers te halen

" Hé, ben je doof, ik zei wat tegen je!"

Deze meeuw was geblesseerd aan zijn poot en kon nauwelijks opvliegen

Even om het hoekje kijken

Bedelen, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is

De witte meeuwen waren iets schuwer dan de bruine

Soms was het moeilijk om het evenwicht te bewaren in de wind

Het kostte enige moeite, maar deze staat er toch fraai op in het tegenlicht van de zon

Landing in vogelvlucht (deel 1)

Landing in vogelvlucht (deel 2)

Landing in vogelvlucht (deel 3)

" The seagull has landed"

De schoonheid van een paalhoofd

Mondrian: Pier and ocean

Mondriaan werd al getroffen door het ritme van de rijen palen in zee bij Domburg. Het werd één van zijn eerste abstracte werken. Voor en na hem zijn de paalhoofden nog vele malen vereeuwigd.
Een paalhoofd is een strandhoofd (een stenen dam) met aan weerszijden een palenrij.
Ruim 98 duizend palen moeten voorkomen dat de Zeeuwse kust wegspoelt. Zo karakteristiek, zijn ze niet meer weg te denken uit het Zeeuwse landschap. Nergens ter wereld zie je meer paalhoofden dan op Walcheren. Na een staat van dienst van ruim vijf eeuwen behoren ze nu zelfs tot het cultureel erfgoed.
De palen zijn van eikenhout en verweren prachtig door weer en wind. Daar komt misschien een einde aan. Kunststofpalen zijn in aantocht. Dat is een stuk goedkoper, maar wel een verlies voor fotograaf en kunstenaar. Ik weet niet hoe lang dit cultureel erfgoed nog bewaard zal blijven, maar voor de zekerheid heb ik er nog maar wat gefotografeerd.
Hier een serie die net na zonsondergang bij Domburg is genomen. Expliciete kleuren vervagen, blauwen en grijzen krijgen de overhand.