De wereld draait door

De wereld draait door, wat er ook gebeurt. Dat is de verbijsterende ervaring van mensen die van nabij een overlijden meemaken. Je denkt dat de hele wereld stil zal staan bij het verdriet en het gemis, maar dat gebeurt niet. De wereld draait door, de mensen gaan door.
Dat maakt je eenzaam en radeloos. Je begrijpt niet dat andere mensen zomaar door kunnen leven alsof er niets gebeurd is.
Pas heel veel later begin je te beseffen dat het goed is, dat het leven door gaat. Dat relativeert en geeft hoop. Het houdt niet op bij de dood van iemand die je nabij is. Het leven gaat ook door als jij er niet meer bent. Dat kan je melancholisch stemmen, maar het geeft ook lucht om het leven te leven.
Het leven is niet afhankelijk van jou.



Prachtig meeslepend zingt Tom Waits The world keeps turning. Zijn krakende stem is bijna de vergankelijkheid zelve. Het leven wordt echter ook gevierd door woorden als we keep dancing waarbij de wereld voor je ogen gaat draaien en je je verliest in de roes van het leven.

Verbeelding en vertaling van de werkelijkheid

Beelden spreken tot de verbeelding. De werkelijkheid of het leven is echter altijd meer dan de uitdrukkingsvorm waarin wij die werkelijkheid vertalen. Taal is een prachtige uitvinding die veelzeggend kan zijn. Foto’s kunnen een verpletterende indruk maken, maar woorden schieten te kort en beelden geven slechts een mogelijke invalshoek weer van hoe we de wereld zien.
De werkelijkheid en onze vertaling of verbeelding daarvan vallen nooit samen. Een verbeelde werkelijkheid is een wereld op zich, naast de bestaande werkelijkheid, maar staat daar niet los van. De werkelijke en de virtuele, beïnvloeden elkaar in hoge mate. De één is niet per definitie beter dan de andere, beide hebben hun toegevoegde waarde.
Het aardige van beelden is dat je goed kunt laten zien dat er vele manieren zijn om naar de wereld te kijken.


Lig je lui in een tuinstoel tegen de onderkant van de pergola te kijken en zie je ineens geen pergola meer maar een kruis, symbool van leven en dood in het christendom.

Boekenkunst 3

Kunstwerken gemaakt van boeken met slappe kaft of zonder kaft. Jonathan Callan heeft er al heel wat gemaakt (zie ook de blog van Mariëtte van 9 mei). Hier nog een paar fraaie voorbeelden waarbij driedimensionale objecten haast schilderijen worden.

Echter dan echt

De naakte, eenzame mens is het thema van de in 1958 in Australië geboren kunstenaar Ron Mueck. Zijn hyperrealistische beelden, van heel klein tot supergroot, werken verontrustend en indringend. De figuren, een hoogzwangere vrouw, een moeder met haar pasgeboren baby op haar buik, een ingebakerde baby, een man in een boot, een zelfportret en mensen in verschillende stadia van ouderdom, zijn tot in de haarpunten zo echt gemaakt dat je geneigd bent ze aan te raken om te voelen of het beelden zijn. Sinds zijn sensationele debuut in 1997 op de tentoonstelling Sensation: Young British Artists from the Saatchi Collection in de Londense Royal Academy zorgen Mueck’s beelden wereldwijd voor grote beroering.

Mueck werkt naar levende modellen en anatomieboeken. Na een aantal studies vervaardigt hij een beeld van klei. Lang zoekt hij naar het juiste formaat. Dan maakt hij een gipsen mal, die van binnen met verf wordt bestreken en gevuld met siliconen of fiberglas. Hij gebruikt hierbij veel echt materiaal, bijvoorbeeld kippenvel, adertjes en haartjes. Maandenlang is Mueck bezig om de huid op kleur te brengen en de haren en zelfgemaakte ogen te implanteren. Waar vele kunstenaars de lelijkheid van de mens hebben beklemtoond, toont Mueck puur en eerlijk de imperfectie van het wezen. Een voorbeeld van hoe hij te werk gaat kun je hier zien.













Een filmpje van andere werken van Mueck is hier te bekijken.

Een fantastisch prentenboek

Geen droom is te groot om gedroomd te worden. Dat is de boodschap van Dallas Clayton. Hij tekende een prachtig prentenboek: An awesome book.


Bijzonder is dat alle prenten, dus het gehele boek, op zijn website te zien zijn. Enthousiast geworden door de leuke fantasierijke tekeningen bestellen duizenden mensen vervolgens het boek dat zij via de post toegestuurd krijgen.
Deze verkoop via het internet, buiten de boekhandel om, is zo succesvol dat Dallas intussen besloten heeft om voor ieder verkocht boek er één weg te geven, via scholen, ziekenhuizen of zomaar op straat. Dit jaar zal hij 100.000 boeken weggeven. Deze schrijver heeft heel goed begrepen hoe je internet kunt inzetten om je product aan de man te brengen.



Hier kun je het prentenboek in zijn geheel bekijken en hier een filmpje hoe de verspreiding van het boek in zijn werk gaat.


Dallas Clayton is ook in zijn persoonlijke leven een fantasierijk mens. Hij heeft een relatie met een Amerikaanse actrice met een bijzondere naam: Shannon Marie Kahoolani Sossamon. Shannon veranderde haar naam later in Shannyn. In 2003 kregen zij een zoontje en natuurlijk mocht hij geen Jan Piet of Klaas heten (maar dan op z’n Engels). Dit jongetje gaat door het leven met een wel zeer uitzonderlijke naam: Audio Science.

Evian

Evian is een Frans mineraalwater merk, afkomstig uit een bron in Évian-les-Bains in de Franse Alpen.
Dagelijks bottelt Evian vijf tot zes miljoen liter natuurlijk miniraalwater en is daarmee ’s werelds meest gedronken mineraalwater.
Vorige zomer voerde Evian een geslaagde reclamecampagne waarin baby’s op rolschaatsen de hoofdrol voor zich opeisten. De techniek staat tegenwoordig voor niets. Baby’s die in de werkelijkheid nauwelijks kunnen lopen swingen in het filmpje dat het een lieve lust is.
Wel heel leuk om te bekijken.



Ook met andere campagnes timmert Evian behoorlijk aan de weg om maar zoveel mogelijk in de publiciteit te blijven. Zo komt de fabrikant elk jaar met een spectaculaire eindejaarsfles van een bekende modeontwerper. Deze speciale editie komt in zeer gelimiteerde oplage uit en wordt niet verkocht maar op een aantal plaatsen ter wereld tentoongesteld en daarna geveild voor Stichting Pink Ribbon.

Hoe een flesje bronwater bijzonder kan worden.

Nadia495

Wat klikkend op recent geplaatste filmpjes kwam ik onderstaande tiener tegen die naast Twitter (Nadia495) en een Blog (Nadia-beautyplace) ook filmpjes maakt van zichzelf om deze op YouTube te zetten.
Cameravrees, terughoudendheid lijken geheel afwezig. Alsof zij tegen een vriendinnetje zit te praten, zo komt deze Nadia uit Utrecht bij mij over. Ik vraag mij af of zij nu een voorbeeld is van de nieuwe generatie die alle schroom heeft afgeworpen om zichzelf te presenteren aan wie het maar wil zien.
Het geeft wel inzicht in de leefwereld van een jonge teener waar make-up en shoppen een belangrijke plaats innemen in haar leven. Het aardige van zo’n filmpje is dat het meisje heel naturel overkomt, niet gespeeld om op een bepaalde manier over te komen, nee gewoon vertellend over hoe zij haar vakantie doorbrengt. Niet nadenken over wat je zal gaan vertellen, maar direct uiten wat in je hoofd opkomt.
Ik geloof niet dat ik ooit zo onbevangen geweest ben.



Overigens is één van haar volgers op Twitter een Russische man genaamd dmytro79. Zou Nadia dat gezien hebben? En zo ja, wat denkt zij daarvan? Hoe zorgeloos en onbevangen mag je zijn op internet?
Jongeren moeten toch nog zorgeloos en onbevangen kunnen zijn?

YouTube vijf jaar

YouTube werd in 2005 opgericht door drie ex-medewerkers van PayPal. Ze werkten vanuit een garage en zetten de website binnen enkele maanden neer. Inmiddels is YouTube uitgegroeid tot één van de grootste en belangrijkste websites op het wereldwijde web met dagelijks twee miljard kijkers en elke minuut meer dan 24 uur aan nieuw videomateriaal.

YouTube viert het vijfjarig jubileum met een speciale pagina met daarop de belangrijkste video's van de afgelopen jaren.

Eén van de video's betreft een toespraak van professor Michael Wesch van Kansas State University voor de Library of Congress over de postie van YouTube in de maatschappij en in onze cultuur. De video is van aug. 2008 en is getiteld An anthropological introduction to YouTube ( nu met Nederlandse ondertiteling).

Bijna 200.000.000 (!) maal is onderstaande video sinds de zomer van 2007 bekeken met in de hoofdrol Charlie die in de vinger van zijn broer Harry bijt. Hoe kleine mensen grote successen kunnen boeken.

Filmpje - animatie

Mooie animatie van Julia Wikking, student aan de Akademie Beeldende Kunsten Maastricht. Gemaakt naar het sprookje De Chinese nachtegaal van Hans Christian Andersen.

Domestic landscapes

Ruurlo, 7 juni 1999









Binnenlandschappen, zo zou je de foto’s kunnen noemen die fotograaf Bert Teunissen (Ruurlo, 1959) maakte gedurende een groot aantal jaren vanaf 1996.
De eerste serie foto’s werden in de Achterhoek gemaakt waar is hij geboren.

Hummelo, 28 juni 1997
Wehl, 16 mei 1998
Rijssen, 7 mei 2001









Daarna zocht Teunissen in verschillende Europese landen naar interieurs van huizen waar het daglicht nog de inrichting, de sfeer en het dagelijks leven van de bewoners bepaalt. Huizen die ver voor de tweede wereldoorlog werden gebouwd, voordat elektriciteit het levensritme ging beïnvloeden. In o.a. Nederland, Frankrijk, België, Spanje, Portugal, Italië, Servië, Polen en andere Oost-Europese landen heeft hij mensen geportretteerd die nog op deze authentieke manier wonen. Teunissen maakt tijdloze portretten van mensen in de vertrekken waar ze de meeste tijd doorbrengen. Deze ruimtes zijn over de jaren heen het landschap van hun leven gaan vormen. Alle ervaringen, herinneringen en verlangens liggen besloten in de dingen, spullen en voorwerpen die hen omringen.
Domestic Landscapes verwijst naar het interieur als binnenlandschap. Zoals een landschap zich nooit verplaatst maar wel verandert, zo zijn deze mensen steeds meer vergroeid met hun huisraad en interieur. Met spijt constateert Teunissen dat door de globalisering authentieke manieren van leven verdwijnen en dat mensen die een sterke band met hun geboortegrond hebben, dreigen uit te sterven. Veel van de huizen die hij heeft gefotografeerd zijn nu al verdwenen.

Pissos, 6 juli 1997
Mértola, 19 juli 2001
Meerhout, 9 maart 2003
Cernada, 12 februari 2005
Mogilitza, 10 oktober 2007
Szkodna, 10 september 2009
Stracin, 2 april 2010
Popucke, 12 april 2010

Vergankelijkheid

Een mooi oud woord, vergankelijkheid. Niets is blijvend, alles gaat voorbij.
Terugkijkend op de blogs die ik schreef zie ik dit thema regelmatig terugkeren.
Vergankelijk betekent dat alles verandert. Groeien, evolueren, ontwikkelen, fluctueren, transformeren, bewegen, vernieuwen, wijzigen, verlopen, vergaan, allemaal woorden die verwijzen naar hoe het leven verloopt.
Ik merk dat ik vooral word aangetrokken door dingen en mensen die al een heel leven achter de rug hebben en waarop de tekenen des tijds zijn achtergebleven oftewel de vergankelijkheid van het leven.
Natuurlijk, nieuw leven is prachtig en vernieuwingen moet je met beide handen aangrijpen, maar voor mij persoonlijk heeft de geschiedenis, in de zin van hoe het leven verloopt, meer aantrekkingskracht dan de toekomst, in de betekenis van hoe het leven zal gaan verlopen.
Het is niet dat ik terug wil naar vroeger, of graag leef te midden van oude spullen. Ons huis is modern en strak ingericht. Het is ook niet mijn wens om alles bij het oude te laten, juist niet.
Mijn plezier is het proces van verandering te observeren. Zo heb ik eens een jaar of vijf een groot deel van de tuin zijn eigen gang laten gaan. Het enige wat ik deed, was het pad vrijhouden. En dan maar kijken en verrast worden door wat er allemaal groeit en bloeit, o.a. brandnetels tot bijna twee meter hoogte (!), maar ook weer verdwijnt.
Kortom, het nieuwe of het oude heeft op zich voor mij niet de meeste aantrekkingskracht, maar hoe het nieuwe oud wordt.


Deze prachtige scene van de vergankelijke bibliotheek kwam ik enkele maanden geleden tegen in de blog van Edwin Mijnsbergen. De maker van dit beeld is Lori Nix. Bijzonder is dat het geen fotobewerking betreft. Hier kun je zien hoe dergelijke diorama’s of taferelen tot stand komen.
In de verte doet het mij denken aan de kijkdozen van vroeger, een schoenendoos waar je plaatjes en figuurtjes in plakte op verschillende afstanden om diepte te verkrijgen. Gekleurd papier moest het geheel wat meer sfeer geven. Een kijkgaatje zo goed mogelijk eruit gesneden en je kijkdoos was klaar om aan iedereen die je tegenkwam te laten zien.

Na 23 dingen

Nu de cursus 23 dingen is afgelopen, vraag ik me af, hoe het verder zal gaan. Dat we als bibliotheek de digitale draad moeten oppakken en verder ontwikkelen lijkt me duidelijk, al is het nog wel even de vraag wie die uitdaging allemaal gaan oppakken en uitwerken.
Daarnaast komt direct de vraag naar boven: Wat doe ik er zelf nog mee? Houd ik het blog overeind en wat doe ik met twitter en chatten en hyves en rss-feeds en delicious en wiki en blip en…?
Een besluit genomen om voorlopig eerst maar eens wat te schrappen. De accounts voor chatten en hyves zal ik stoppen en blip-fm komt op een laag pitje.Bloggen en in mindere mate twitteren zal ik voortzetten, want deze dingen zijn direct goed bevallen en bevallen nog steeds.
Het twitteren zal ik voornamelijk gebruiken in relatie tot het werk.
Het blog staat nu los van mijn werk en wil ik meer persoonlijk invullen met gedachten, ideeën die naar boven komen, of met verwijzingen naar verhalen en nieuwsberichten die mij opvallen en aanspreken.
In mijn blog zullen waarschijnlijk veel foto’s te zien zijn omdat een enkel beeld vaak meer zeggingskracht heeft dan talloze woorden, maar vooral ook omdat ik natuurlijk gewoon zelf een beeldmens ben.
Waarom ik een blog blijf bijhouden? Omdat ik het een plezierige vrijetijdsbesteding vind.
En plezier, genieten van het leven, van je werk en van de mensen om je heen, dat is gelukkig zijn.